Αν οι κύριοι που είχαν το απερίγραπτο θράσος να τροποποιήσουν το μήνυμα του φίλτατου paspartoo είχαν μπει στον κόπο να δουν το βιντεάκι που είχα προτείνει σε άλλο post (Nintendo Oldschool Revolution:http://www.ifilm.com/ifilmdetail/2686716?htv=12) και δε νόμιζαν ότι είναι μια προπαγάνδα υπέρ της "Big N" εκ μέρους μου, τότε ίσως έβλεπαν ποιος είναι τελικά ο πραγματικός εχθρός...
Επίσης, έχω να διευκρινίσω κάποια πράγματα σχετικά με τις απόψεις μου για την Atari...
Προφανώς, ο σεβαστός κατά τ'άλλα Maddog, παρερμήνευσε (ή μάλλον θέλησε να παρερμηνεύσει για να στρέψει τον paspartoo εναντίον μου...) μια φράση μου για την Atari:
"Χωρίς εμάς κύριοι, ο χρόνος για τα video games θα είχε σταματήσει στο Atari 2600!!!!"
Σε καμία περίπτωση δεν είχα την πρόθεση να μιλήσω περιφρονητικά για το λατρευτό μου Atari 2600 και αν αυτό καταλάβατε, λυπάμαι πολύ, αλλά σφάλατε... Το μηχάνημα αυτό ήταν που με έκανε να μπω δυναμικά στον χώρο των video games πριν καλά-καλά πάω στο σχολείο. (έστω κι αν η πρώτη μου επαφή ήταν ελαφρώς παλιότερα με το Space Invaders σε ένα...πλοίο(!) και με μια "κονσόλα" αγνώστων στοιχείων με διάφορες παραλλαγές του PONG που επίσης είχε φέρει ο ίδιος θείος μου στο σπίτι... Είπαμε, η ηλικία μου δε συμβαδίζει σε καμία περίπτωση με την εμπειρία μου στα games...). Θυμάμαι, ακόμα και όταν άρχισα να πηγαίνω στο σχολείο, περίμενα πώς και πώς πότε θα γυρίσω σπίτι να φάω, για να κατέβω μετά στον θείο μου (έμενε στον κάτω όροφο) και να πρήξω τον ξάδερφό μου να "παίξουμε Ατάρι" (ο οποίος μπορεί να μου έριχνε καμιά 15αριά χρόνια, αλλά άλλο που δεν ήθελε να με ξεσκίζει στο Pele's Soccer...). Καταλαβαίνετε φυσικά την χαρά μου όταν κάποια στιγμή μου το δάνεισε ο θείος μου για μερικούς μήνες...
Δεν είναι τυχαίο ότι από τις 5 κονσόλες που είχα ποτέ μου, οι 2 ήταν της Atari (2600, Jaguar) και οι άλλες 2 της Nintendo (NES, DS). Όσο για αυτήν που περισσεύει (PS2), εντάξει, μπορείτε να πείτε ό,τι πούλησα την ψυχή μου στον διάολο (αν κι αυτό θα ταίριαζε μάλλον αν έπαιρνα Xbox...), αλλά πιστέψτε με, αν κι έχω πάνω από 60-70 παιχνίδια (η συντριπτική πλειονότητα των οποίων είναι review codes από το περιοδικό), δε νιώθω κανένα συναισθηματικό δέσιμο μαζί της και τη βλέπω αποκλειστικά ως εργαλείο, ασχέτως αν έχω δεθεί με μερικά από τα παιχνίδια της (Shadow of the Colossus, ICO, Burnout κ.λπ.)... Για να καταλάβετε τι εννοώ, μπορεί π.χ. να δεθώ συναισθηματικά με κάποια κινηματογραφική ταινία, αλλά δε θα νιώσω ταυτόχρονα κάτι για το DVD player ή την τηλεόρασή μου... Έτσι βλέπω και το PS2... Αντίθετα, μπορεί να έχω στην κατοχή μου το DS κάτι λιγότερο από μήνα, όμως το νιώθω πολύ πιο "δικό μου"... έχει πάνω του τη μαγεία της Nintendo και όσοι την ξέρουν μπροούν να καταλάβουν τι εννοώ...(ρε συ xalia, τι κάνεις; Ακόμα δεν το'χεις πάρει; Περιμένω να παίξουμε Mario Kart σε Wi-Fi!!!)
Αυτό πάντως που θέλω να πω, για να μην ξεφεύγω από το θέμα, είναι πως αν η Nintendo έχει κερδίσει το μεγαλύτερο κομμάτι της καρδιάς μου, το υπόλοιπο ανήκει δικαιωματικά και χωρίς ενδοιασμούς στην Atari! (και φυσικά αναφέρομαι στην πραγματική Atari, όχι στο όνομα που χρησιμοποιεί σήμερα η Infogrames επειδή το... αγόρασε!!!)
Υ.Γ: Και για να προλάβω πιθανώς κακόβουλους, ελπίζω να φαίνεται ότι όσα λέω παραπάνω τα εννοώ απόλυτα και πως δεν το κάνω με χιουμοριστική διάθεση για να κερδίσω την εύνοια του paspartoo...
(εκτός ίσως από τη φράση με "τους κυρίους με το απερίγραπτο θράσος", για να μη μου παρεξηγηθείτε... Τι να κάνουμε, στην αρχή το ξεκίνησα για να συνεχίσω το χιουμοριστικό πόλεμο, αλλά στην πορεία μου βγήκε περισσότερο σε... κατάθεση ψυχής!)
